Trúarbrögð um vinnslu mynda

Það eru ákveðin trúarbrögð í gangi varðandi hversu mikið má vinna mynd. Menn hafa sterkar skoðanir og telur hver að sín skoðun sé sú eina rétta. 

Þar sem ljósmyndun er listform er tjáningin frjáls. Þetta á ekki við þegar menn eru að taka myndir til skráningar á raunveruleikanum eins og fréttaljósmyndarar.

Það eru samt ákveðnir pittir sem amatörar eiga á hættu að falla í. Einn pitturinn er einsleitni. Ákveðinn stíll verður að eins konar tísku og allir eiga að fylgja henni. Slíkar myndir eru yfirleitt mikið unnar og nú um stundir eins og úr öðrum heimi. Þetta er í sjálfu sér heimilt eins og ég sagði. Ljósmyndun er list og menn geta valið það sem þeir vilja. Hættan er að myndin þín hverfi í hafið. Einnig er hætt á því að líftími tískunnar sé ekki endilega mjög langur. Menn fá leið á sífelldum endurtekningum.

Í eldri kennslubókum var kennt að menn ættu að breyta sjónarhorninu frá því venjulega, beygja sig niður að jörðinni eða taka ofan frá - niður úr tröppu eða öðru. Margir hafa gripið þetta og taka með víðlinsu af einhverjum hlut þannig að hann skrumskælist allur, breyta síðan litum og ofurskerpa og auka litadýpt út fyrir alla skynsemi. Þetta þykir flott í dag. Svo kemur maður og tekur mynd af bensínstöð, miðjusetur hana og ofgerir ekkert litum eða andstæðum og þykir flottur. Það gildir miklu að vera spes (si). Þegar þið veljið bestu mynd hugsið um þetta. Er myndin spes?